Agatha Christie – Hercule Poirot: The London Case İnceleme

Agatha Christie – Hercule Poirot: The London Case İnceleme

Blazing Griffen ve Microids, bize başka bir heyecan verici ve ilgi çekici macera sunmak için bir kez daha ortaklık kurdular: Agatha Christie – Hercule Poirot: Londra Vakası. Bu yeni oyun, ünlü dedektif Hercule Poirot’un ilk yıllarını araştırıyor ve gizem ve suç çözme oyunlarının tüm hayranları için heyecan verici bir deneyim olacağa benziyor. Kullanıcı dostu arayüz, fare veya klavye ile kolayca kontrol edilebilir.

Oyuncuları ilgi çekici bir gizemin içine çekmek için çarpıcı grafikleri, büyüleyici ses efektlerini ve etkileyici ses oyunculuğunu kusursuz bir şekilde harmanlıyor. Bu polisiye olaydaki şüphelilerin hepsi mantıksal güdülerle yüklü ve akıllara durgunluk veren bulmacalar, Agatha Christie’nin eserlerinde bulunan kafa karıştırıcılarla rekabet ediyor. Menü ve zihin haritasıyla ilgili bazı küçük sorunlar olsa da bunlar neredeyse hiç fark edilmiyor ve genel deneyime gölge düşürmüyor. Poirot hayranları ve yeni gelenler bu oyunu oynama fırsatını kaçırmak istemeyecekler.

Hercule Poirot, “Pişman Mecdelli” adlı tabloyu İngiltere’ye götürmekle görevlendirilir. Gemideyken, o ve başka bir yolcu (Agatha Christie hayranlarının oldukça aşina olduğu kişi) ortak bir arkadaşa yardım ediyor. Bu görev iki adamı yakınlaştırır ve Poirot ile genç Arthur Hastings arasında uzun süreli bir bağın oluşmasına zemin hazırlar. Oyuncular bu giriş aşamasından geçerken güçlü bir dostluğun başlangıcına tanık olacaklar.

Daha sonra müzede her şeyin göründüğü gibi olmadığı keşfedilir. İki yeni arkadaş hırsızlık, sahtecilik ve cinayet ağının daha da içine çekilir. Yeni kurulan dostluk, olup biteni çözmeye çalışırken ilk kez sınanacak. Gizemin çeşitli noktalarında Hastings, Poirot’un insanlarla aniden ilgilenme şekli ve Poirot’un çıkarımlarını anlama konusundaki kendi çabası nedeniyle hayal kırıklığına uğrar. Onun duygularıyla kolayca özdeşleştim. Poirot, soğukkanlı tavrına rağmen oyunun gerçekçi bulmacalarını özgüvenle ele alıyor.

Menüyü ilk açtığımda mor arka plandaki metni okumakta zorlandım. Okumak istediğim öğeyi vurgulamak için fareyi veya klavyeyi kullanmak zorunda kaldım. Ancak bu önemli bir sorun değildi. Arayüz basittir ve oyuncunun Poirot’un fiziksel ve zihinsel eylemlerini kontrol etmesine olanak tanır. Fareyi öncelikle oyun dünyasıyla etkileşim kurmak için kullandım. Farenin sol tuşuna basmak, kolaylıkla tespit edilen ilgi çekici noktalara kolayca ulaşmanızı sağlar.

Alternatif olarak oyuncular tercih ettikleri kontrol yöntemini seçerek klavyeyi kullanmayı tercih edebilirler. Seçilen teknik ne olursa olsun, talimatlar basit ve anlaşılması kolaydır.

Kolay arayüzün oyunculara sağladığı özgürlük, oyuncuların oynamaya başlar başlamaz dikkatini çekecek harika ayrıntılı grafikler gibi oyunun diğer unsurlarını tam olarak takdir etmelerine olanak tanıyacak. Parlak, gerçeğe yakın görseller bu oyuna, Agatha Christie’nin ünlü düzyazısında elde ettiği gerçekçilik kadar güçlü bir gerçekçilik katıyor.

Bu oyundaki grafikler, atmosferi güçlendirmede çok önemli bir rol oynayan olağanüstü ses kalitesiyle eşleşiyor. Özellikle müzik, genel deneyime katkıda bulunarak öne çıkıyor. Örneğin, başlık ekranının müzikal arka planı hızlı ve heyecan verici. Beni gizeme ve maceraya hazırladı!

Ayrıca iyi uygulanan ses efektleri, oyuncuların karşılaştığı sahnelerin gerçekçiliğini artırıyor. Müze buna iyi bir örnek; sergiler arasındaki mesafe görsel bir ferahlık izlenimi yaratırken, yankılanan ses de daha da zenginleşiyor. Bana gezdiğim diğer müzeleri hatırlattı ve yankı efektleri atmosferi zenginleştirdi.

İşitsel gerçekçilik, ses oyunculuğuyla da destekleniyor. Poirot’nun sesi tahmin ettiğim gibi çıkıyor: cesur, kendinden emin ve inatçı. Karşılaştığı karakterler de kulağa gerçekçi geliyor ve olağanüstü seslendirme, karakterlerin duygusal durumlarını aktarmayı başarıyor.

Arayüz, seslendirme, müzik ve ses efektlerinin ördüğü ipler, muhteşem yazıyla zenginleşiyor. Oyuncuyu Agatha Christie’nin romanlarındaki gizemlere eşdeğer gizemli, heyecan verici bir anlatının içine çekiyorlar.

Poirot dava sırasında kendinden emin bir şekilde “Düzen ve yöntem, sorunu çözmenin yoludur” dedi. Bu çalışma tarzı, karşılaştığı olay örgüsüne dayalı zorlukları çözerken ona çok iyi hizmet ediyor. Poirot ilk olarak oyuncunun yardımıyla delil bulmak için sahneyi araştırıyor ve nesneleri en ince ayrıntısına kadar inceliyor. Bu zamanlarda, bulduğum ayrıntıları takip eden ve ilerlemeden önce henüz bulamadıklarımı bana hatırlatan sayaç için minnettardım. Konuşma seçeneklerine sol tıklayarak şüphelileri sorguladım. Yararlı olabilecek öğeler keşfedildiğinde içerik menüsüne bir “kullan” seçeneği eklendi. Bunu seçmek, oyuncunun kendi seçtiği öğeyi belirlemesine ve sonuçları görmesine olanak tanır.

Oyuncu gerekli tüm bilgileri topladıktan sonra, zihin haritasını kullanarak bir teoriyi bir araya getirmek için tıpkı Poirot’nun “küçük gri hücreleri” gibi kendi tümdengelimli akıl yürütmelerini kullanmalıdır. Poirot yeni ayrıntıları ortaya çıkardığında ekranın sol üst köşesinde bir ünlem işareti görünecek. Oyuncu bunu seçerek, ilerlemek için ne yapması gerektiğini ve üzerinde çalıştığı vakanın belirli yönlerini özetleyen, dairesel simgelerle temsil edilen bir görev listesine erişebilir. Örneğin bir soru şu olabilir: “Floransa’nın sigara tabakasını kim çaldı?” Zihin haritasını etkinleştirmek için oyuncunun ilgili simgeyi ekranın ortasındaki beyaz dairesel hedefin üzerine taşıması yeterlidir. Bu, simgenin vakanın hangi yönünü temsil ettiğini ortaya çıkaracaktır.

Vakanın derinliklerine indikçe pek çok soru ortaya çıktı; her konunun kendine özgü gerçekleri vardı. Etiketler hedefe sürüklenmeden önce görünür olsaydı, zihin haritasının kullanımı daha kolay olurdu, böylece oyuncu hangi soruyu yanıtlamaya çalıştığı konusunda kafa karışıklığı yaşamaz. Bu ufak aksaklığın dışında haritayı kullanmak başlı başına basit bir şey.

Bir gerçeği ve ardından ilgili kanıtı seçin. Eğer bağlantı kurarlarsa Poirot kendini tebrik edecek. Aksi takdirde “küçük gri hücrelerini” cezalandıracaktır. Çoğu zaman bu bağlantı diğer ilgili bilgileri ortaya çıkaracaktır. Oyuncular, zihin haritasının sol üst köşesindeki sayıyla bağlamaları gereken gerçeklerden haberdar edilir. Sıfıra ulaştığında seçtikleri soruyu bitirmiş olurlar.

Bu oyunu oynarken kendimi çaylak bir dedektif gibi hissettim. Şüphelilerin sunduğu mantıksal nedenler ve bu gizemin karmaşık bulmacaları, “küçük gri hücrelerimin” sınırlarını zorladı. Neyse ki, Belçikalı hafiyenin sert azarlamalarının yanı sıra basit arayüz, zalimce azarlamalar olmasa da, bir hatayı düzeltmeyi kolaylaştırıyor. Agatha Christie – Hercule Poirot: Londra Vakası tüm deneyim seviyelerindeki dedektifler için uygundur. Ben bile suçluyu yakalayabildim. Poirot’nun yardımınıza ihtiyacı var dedektifler. Davayı sen olmadan çözemez!